روبان قرمز برای خارجی ها، روبان مشکی برای برند ایرانی!

یادداشت - علی حسینی/ فاصله شعار تا عمل در تحقق سیاست های کلی این روزها به اندازه ای فزونی یافته که بیش تر از یک واقعیت به یک طنز تلخ شباهت دارد. اقتصاد مقاومتی و توجه جدی به تولید ایرانی دقیقا همان چیزی است که دولتمردان تنها به بیان شعاری صرف اکتفا می کنند و در عمل چیزی در این حوزه دیده نمی شود. 

اما آنچه که بیش تر از این وضعیت کام مردم را تلخ می کند، اقدامات برخی از مسئولان است که با سمت هایی مرتبط با اقتصاد مقاومتی اقداماتی بی شباهت با سیاست اقتصاد مقاومتی انجام می دهند. 

اخیرا آقای جهانگیری معاون اول دولت یازدهم در مراسمی که در شهر قزوین برگزار شد، روبان قرمز افتتاحیه ساخت لوازم خانگی یک برند خارجی را برید. او در حالی این اقدام را انجام داد که در مقام ریاست ستاد فرماندهی اقتصاد مقاومتی جلسات این ستاد را برگزار می کرد. ستادی که وظیفه آن حمایت از تولید داخلی است. 

جدای از این بحث که ساخت لوازم خانگی یک برند خارجی در ایران می تواند به اقتصاد کمک کند یا نه، این سوال مطرح است که چگونه می شود فردی با این مسئولیت در مراسم افتتاح کارخانه یک برند خارجی شرکت کند؟ البته اگر به سوابق اقتصادی دولتی ها نگاهی انداخته شود، شاید بتواند پاسخی برای این سوال پیدا کرد. 

در هفته های گذشته بود که یکی از بزرگترین کارخانه های ساخت لوازم خانگی ایرانی تعطیل شد. از گوشه و کنار کشور نیز خبرهای متعددی در خصوص تعطیلی کارخانه ها شنیده شده و می شود. همه این ها نشان می دهد که دولت برنامه خاصی برای بهبود وضعیت کارخانه ها ندارد. 

بدون شک اقتصاد مقاومتی تعریف های مشخصی دارد که برترین ویژگی آن حمایت از تولید داخلی است. در بند ششم از سیاست های کلی اقتصاد مقاومتی تصریح شده است: "افزایش تولید داخلی نهاده‌ها و کالاهای اساسی (بویژه در اقلام وارداتی)، و اولویت دادن به تولید محصولات و خدمات راهبردی و ایجاد تنوع در مبادی تأمین کالاهای وارداتی با هدف کاهش وابستگی به کشورهای محدود و خاص".

از آنجایی که آقای جهانگیری مسئولیت ویژه ای در ستاد فرماندهی اقتصاد مقاومتی دارد، بدیهی است که از سیاست های کلی اقتصاد مقاومتی نیز اطلاع دارد. حال چرایی حضور ایشان در مقام یک مسئول دولتی در مراسم افتتاحیه کارخانه کالاهای برند خارجی سوالی است که نه تنها منتقدان دولت بلکه طرفداران دولت هم برایشان پیش خواهد آمد.

بی توجهی به تعطیلی کارخانه های ایرانی و توجه ویژه به خارجی ها موضوعی نیست که بتوان به راحتی از آن چشم پوشی کرد. وضعیتی که به مرگ کامل تولید داخل منتهی خواهد شد.