به گزارش اسلام آباد خبر ، به نقل ازشبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ یکی از معضلات بسیار مهم نظام آموزشی که بر اثر تحمیل پیامدهای ناشی از خانه نشینی دوساله دانش آموزان شکل گرفت، نه تعطیلی مدارس، بلکه تعطیلی حوزه تربیت و پرورش ساختاری آموزشی بود؛ چرا که براساس آنچه از اسم و رسم عبارت «وزارت آموزش و پرورش» برمی آید، نیمی از وظایف این وزارتخانه در حوزه کاری مدارس به امر «آموزش» اختصاص دارد و نیم دیگر این وظیفه خطیر به امر«پرورش» مربوط می شود.
بسیاری از کارشناسان قائل به این نظریه هستند که وظایف وزیر تا معلمان و سایر اولیای مدرسه در نظام آموزشی کشور حول امر پرورش یا همان تربیت خلاصه می شود و این حوزه بر حوزه «آموزش» ارجحیت دارد؛ لذا بسیاری از کارشناسان و صاحب نظران حوزه آموزش و پرورش در زمان تعطیلی و قرنطینه اجباری دو ساله مدارس نگرانرکود حوزه پرورشو تربیت دانش آموزان بودند. امری که صرفا توسط اولیاء امکان پذیر نیست.
با این وجود ادله ای که می توان بر این نگرانی و نظریه های اشاره شده کارشناسان اقامه کرد اتفاقاتی است که از حدود 10 روز گذشته تا به امروز در مدارس سراسر کشور رخ داده است. نخستین اتفاق جنجالی ویدئو تراشیدن موی دانش آموزی به وسیله قیچی است که در غروب همان روز انتشار خبر عزل و استعفای مدیر و معلم و ناظم مدرسه رسانه ای شد؛ البته در این بین نباید ویدئوهایی که دانش آموزان به واسطه دوسال ارتباط نزدیک و بی ضابطه با فضای مجازی داشته اند را نادیده گرفت.
شاید اساس آنچه ما از خاطر برده ایم، نیز همین رفتار دانش آموزان است که ما را با پدیده ای جدید مواجه کرده است. دانش آموزی که اصول حضور در مدرسه را یا نمیداند و یا اینکه به واسطه سلطه فضای مجازی، اخلاق و رفتار او به کلی تغییر کرده است. حال به این تغییر رفتاری، دسترسی به شبکه های اجتماعی را نیز اضافه کنید. یک فاجعه به تمام معنا...
رفتار مسئولان مدرسه در تراشیدن موی سر دانش آموزان به قدری ناخوشایند است که ذکر جزئیات و یادآوری این رخدادها حکایت نمک بر زخم پاشیدن است؛ لذا از این مقال می گذریم؛ چون هدف کاویدن این غائله نیست و به همین بسنده می شود که از حدود 10 روز گذشته تاکنون قصه‌هایی از رفتارهای دانش‌آموز در کلاس‌های درس منتشر شده که جای تاسف است و گویای انرژی نهفته دانش آموز است که حال شیوه تخلیه آن را نمی دانند؛ رفتارهایی که از فضای مجازی الگو گرفته بود. حال در این شرایط و با گذشت دوهفته از بازگشایی مدارس به گفته احمد محمودزاده سرپرست سازمان مدارس و مراکز غیردولتی وزارت آموزش و پرورش هنوز 3درصد دانش آموزان به علت ترس اولیا از حضور در مدارس خودداری کرده اند.
از سوی دیگر برخی از روانشناسان و جامعه‌شناسان هم به مسئله «رفتار دانش آموز با معلم و بالعکس آن رفتار معلمین با دانش آموزان» ورود کرده و از بایدها و نبایدها و عقده های فروخفته و فروکوفته‌ای سخن گفته اند. اما در این بین عجیب ارائه نظر از سوی چهره های مختلفِ نه چندان متخصص در حوزه آموزش است.
در این رابطه مجری-بازیگر یکی از برنامه های پرطرفدار تلویزیوندر واکنش به اقدام معلم مورد بحث در پستی اینستاگرامی توهین های فراوانی به وی کرده بود. روزنامه همشهری در گزارش این اقدام می نویسد: «خجالت بکش آقای کم‌هوش و کم‌سواد و وحشی ابله و حقیر، این‌ها شاید پروفسور سمیعی و استاد شفیعی کدکنی و استاد شجریان و استاد علی دایی و استاد فیروز نادری هستند که این‌قدر ساکت و مظلوم زیر دست‌ها و نگاه ابله و حقیر تو قرار گرفتن. واااای به حال مملکتمون وااااای به حال آیندمون.»
این قصه تا بجایی خبرساز شد که امروز خبر حضور وزیر آموزش و پرورش بعداز ظهر روز گذشته به صورت سرزده به آستارا سفر کرد و از مدرسه ای که اولین ویدئو در آن منتشر شده بود دلجویی کرد. با این وجود خبرگزاری دانا صرفا به ذکر چند نکته و یا سوال بسنده می کند:
یکم: سلسه ویدئوهایی که در دو هفته گذشته در حوزه تنش‌های بین معلم و دانش آموزمنتشر شده است، آیا زنگ خطری برای مسئولان نظام آموزشی نیست؟ کارشناسان در دوسال گذشته به کرات پیامدهای ناگوار «رکود در حوزه پرورش» را هشدار داده بودند!
دوم: در دوسالی که گذشت، برنامه های پیشنهادی تربیتی و پرورشی از سوی برخی از مسئولان و خانواده ها نادیده گرفته شد، در شرایط پیش رو برنامه وزارت آموزش و پرورش برای جبران این خلاء چیست؟
سوم: شاید بخشی از ماجرا نیز به دستگاه های دیگر مربوط می شود. رفتار شناسی دانش آموزان که ویدئوهای آن ها در فضای مجازی دست به دست می شود، بر عهده دستگاه هایی است که باید به صورت سلبی و ایجابی به این حوزه ورود کنند. شکافی که ایجاد شده است یک منشاء تولید داشته است که باید کنترل شود و رفتاری که شاهد آن هستیم باید ارزیابی شده و با ارائه راهکارهای جامع به نظام آموزشی رفع شود.
چهارم: اما نکته اساسی جایگاه اجتماعی معلم در کشور است. در زمانی که چندان نیز از آن فاصله نگرفته ایم، معلمین به عنوان گروه های مرجع اجتماعی، از منزلت خاصی برخوردار بودند و رفتار آن ها الگویی برای دیگر جامعه بوده است. حال چه شده است که مجریان تلویزیون و یا چهره هایی که بیشتر در شبکه اجتماعی مثل اینستاگرام خودنمایی می کنند، به خود اجازه می دهند اینچنین با معلمان رفتار کنند؟ و آن سوی ماجرا، ساختار آموزشی ما را چه شده است که چنین رفتارهایی از دبیران آموزشی سر می زند که اصلا شایسته آن نیست؟
انتهای پیام/