شِنگ، دارویی برای معده

به گزارش اسلام آباد خبر ، به نقل ازشبکه اطلاع رسانی مرصاد ، شنگ وحشی با نام علمی Tragopogon collinus گیاهی از خانواده Asteraceae است و با نام محلی شن یکی از گیاهان خوراکی خودروی استان و متعلق به خانواده کاسنی یا Compositae است. فارسی این گیاه شنگ است[در استان‌های غربی کشور]، در شیراز و اصفهان به شنگ آلاله و در خراسان ریش‌بز خالدار خطاب می‌کنند. به این گیاه قندرون، سنسفیل، تسلسفیل، اسپلنج و اسفلنج هم می‌گویند. 

در عربی نوع چمنی این گیاه که برگ‌های آن باریک‌تر از شنگ است، لحبه النبس و زنب الخیل است. ولی در عراق و شامات به آن اذناب الخیل می‌گویند. علی‌اکبر نفیسی در پزشکی‌نامه آورده است: بلندی این گیاه در زمین‌های رسمی ده تا پانزده سانتی‌متر و در اراضی دشت نسبتاً مرطوب و علف‌زارها گاهی تا هفتاد سانتی‌متر نیز می‌رسد. 

علی‌شیر نیازی‌فرد در گفتگو با خبرنگارشبکه اطلاع رسانی مرصاد یکی از مهم‌ترین و پرخاصیت‌ترین گونه‌های گیاهی خودرو در استان کرمانشاه را شنگ عنوان کرد و اظهار داشت: ریشه لعاب‌دار و تلخ این گیاه به میزان زیاد اشتهاآور بوده، ضمن اینکه خلط‌آور و نرم‌کننده سینه نیز است.

این محقق مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی کرمانشاه  افزود: شنگ به میزان زیاد از اسهال و خونریزی جلوگیری کرده و ریشه آن مقوی‌تر از برگش است و در تحلیل ورم و تقویت اعصاب نیز مفید است.

وی بیان داشت: مصرف شنگ در معالجه روماتیسم، نقرس و امراض جلدی مؤثر است و مصرف ۶۰ گرم از جوشانده آن به این منظور توصیه می‌شود. 

نیازی‌فرد ادامه داد: ابن‌سینا در کتاب قانون آورده است که: گیاه شنگ ازنظر ترکیبات شیمیایی، دارای مواد نشاسته‌ای، کلسیم، فسفر، پتاسیم، ویتامین‌های A، B، C و اینولین است و در طب گیاهی افزون بر برگ‌های تازۀ این گیاه، جوشانده و تنتور شنگ نیز مورداستفاده قرار می‌گیرد. 

وی گفت:  شنگ دارای طبیعتی سرد و خشک است.

 اسماعیل جرجانی در ذخیره‌ی خوارزمشاهی گیاه شنگ را مناسب و تقویت‌کنندۀ معده و دستگاه گوارش، و برای درمان زخم معده مؤثر دانست و گفت این گیاه ادرارآور است؛ کبد را تمیز می‌سازد؛ آب و سموم جمع‌شده در بدن را خارج می‌کند؛ اشتهاآور است؛ خون‌دماغ را برطرف می‌کند؛ و موجب التیام زخم‌های رحم می‌شود.

 زکریای رازی در کتاب الحاوی درباره خواص برگ و گل شنگ چنین بیان می‌دارد: برای بهبود زخم‌ها و رفع عفونت مفید است و عفونت گوش را نیز برطرف می‌کند. ترکیب گل این گیاه با موم برای التیام سوختگی مفید است؛ خلط‌آور است؛ قند خون را تنظیم می‌کند و برای بیماران دیابتی سودمند است؛ و درد رماتیسم را نیز تسکین می‌دهد. 

اگر این گیاه را پُختید هرگز آب آن را دور نریزید بلکه آن را بنوشید، زیرا منافع شنگ در آب جوشانده آن جمع می‌شود، عصاره شنگ جهت درمان کچلی و زخم‌های جلدی مفید است. گیاه شنگ مؤثر در درمان کولیت و بیماری التهابی روده است. مصرف این گیاه به‌صورت یک سبزی خوراکی یا در بسیاری از غذاهای محلی مانند آش می‌تواند به‌عنوان یک فرآورده طبیعی مکمل در پیشگیری و درمان بسیاری از بیماری‌ها مفید باشد. موارد منع مصرف: سهراب خوش‌بین در گیاهان معجزه‌گر در باب منع مصرف گیاه شنگ گفت: شنگ به‌عنوان سبزی خوراکی به‌صورت خام استفاده می‌شود و گیاه بی‌خطری است، اما مصرف آن برای کسانی که کلیۀ ضعیفی دارند ممکن است موجب عوارضی شود؛ ازاین‌رو، برای جلوگیری از آن بهتر است شنگ با عناب استفاده شود.