اسلام آباد خبر12:10 - 1397/02/05
اردلان شجاع کاوه:

بازیگر هم باید مانند یک پزشک تخصص کسب کند/ بعد از 3 مرحله آزمون ورودی و تایید 5 کارگردان وارد سینما شدم

اسلام آباد خبر: اردلان شجاع کاوه بازیگر سینما و تلویزیون گفت: همانطور که برای پزشک شدن باید تحصیل کرد و تخصص کسب کرد، بازیگری نیز نیازمند همین پروسه است؛ البته باید توجه داشت که هنر خودجوش است و در آموزشگاه و یا دانشگاه هنرمند نمی سازیم تنها آن ها را تربیت می کنیم

به گزارشاسلام آباد خبر، اردلان شجاع کاوه بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون در گفت وگو با خبرنگارشبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ با بیان اینکه طی چند سال اخیر کنار همسرم مشغول فعالیت تئاتر هستم،گفت: چند سالی است که بی صدا و در خلوت تئاتر کار می کنم، در حال حاضر مشغول تمرین یک نمایش به نام "تله موش" هستیم که "سیاوش اسد" کارگردانی آن را بر عهده دارد، تله موش را 21 سال قبل به صورت تله تئاتر کار کردیم که از شبکه 2 سیما پخش شد که مرحوم جمیله شیخی و احمد آقالو نیز در آن کار حضور داشتند و در حال حاضر هم امیدوارم در کنار استاد و دوست بسیار خوبم دکتر آقایی اجرای متفاوتی داشته باشم.

 

وی با بیان اینکه روانشناسان معتقدند وقتی خوشحال هستید چیزی به دست می آورید، افزود: می گویند نیروی بالقوه ای وجود دارد که از انسان برای سازگاری با محیط ساطع می شود که ترس، شادی، غم و تعجب از این دست هستند، ترس یکی از اتفاقات ناخواسته است و من نمی ترسم. چون ایام به مرور و با تامل گذشته است و ترسی ایجاد نمی کند، البته ممکن است تاثری وجود داشته باشد که ما به چه سمتی می رویم و چه چیزهایی را تعریف می کنیم و چه اشخاصی را در کارهایمان معرفی می کنیم، منظور بنده اشخاص بازی (کاراکتر) است لذا قدری تاثر ممکن است وجود داشته باشد.

این بازیگر سینما در ادامه گفت: من به شما حق می دهم و ناراحت هستم بابت اشخاص بازی(کاراکترهایی) که داشتم و متاسفانه خود من فرصت قضاوت این 100 کاری که در این 34 سال انجام داده ام را نداشته ام و تعریفی نکرده ام که اگر اطلاعاتی که امروز دارم را در جوانی داشتم چگونه آن نقش ها را بازی می کردم چرا که اطلاعات در اثر تجربه، ممارست در کار و بازخورد تماشاچی در من به وجود آمده است بر همین اساس باید به روزتر باشیم و اطلاعاتمان را در اختیار یکدیگر قرار دهیم.

 

شجاع کاوه با بیان اینکه کار "تصویر" خاطره ساز است، عنوان کرد: من خیلی خوشحال هستم که در طی 34 سال خدمتم همیشه در اولین اتفاقات، برای به تصویر کشیدن آسیب شناسی ها و یا رویدادهای اجتماعی چه در تئاتر و چه در سینما حضور داشتم؛ بنده اولین کار تلویزیونی ام داستان جوامع الحکایات بود که در کنار مرحوم اکبر خواجویی کار کردم، خدا رحمت کند عزیزانی که در بین ما نیستند، مرحوم حسین پناهی و هادی اسلامی و بسیاری دیگر از عزیزان را خداوند در آرامش ابدی قرار دهد.

 

وی در مورد علت کم کاری در حوزه تصویر گفت: شما بعد از 30 سال کار کردن اختیار هم پیدا می کنید، من بیشتر نگران خاطرات هستم و شاید هم وسواس فکری باشد که بخواهم کاری کنم که بهتر و با متن خوبی باشد.

شجاع کاوه ادامه داد: من به ادبیات بسیار اعتقاد دارم چرا که یک بازیگر خوب باید بتواند متن را به خوبی بخواند و مانند یک نویسنده متن را خوب تحلیل کند؛ وقتی که متن دیر به دست ما می رسد یا نوشته نشده یا در پیش تولید فکری به حال آن نشده است، تحمل و تعمق شما بیشتر خواهد شد؛ اگر این ها جزء اختیار هستند باید بگویم بله با اختیار خودم کم کار می کنم؛یک زمانی وقتی ما را برای 18 قسمت سریال دعوت می کردند، هر 18 قسمت کامل نوشته شده بود و فیلمنامه کامل را در اختیارمان قرار می دادند اما در حال حاضر برای سریال 60 قسمتی ما را دعوت می کنند اما می بینیم که سیناپس(خلاصه داستان) 5 قسمت از سریال را به ما می دهند و می گویند که مابقی نوشته می شود؛ خب اینطور که نمی شود کار کرد چرا که شما شخصیت ها را باید بتوانید بنویسید و بخوانید؛ حالا اگر این ها اختیار است بله من صاحب اختیار هستم؛ به هر صورت من خوشحالم که دوستان هم دوره ام هنوز هستند و کار می کنند و به مخاطب احترام می گذارند و کارهای خوب می سازند.

شجاع کاوه با بیان اینکه برای دریافت مهارت باید در گروه ها حضور داشت، خاطرنشان کرد: باید مطالب را بشنوید، بخوانید،یاد بگیرید و تکرار کنید؛ اولین فیلم سینمایی ام را زمانی کار کردم که 15 سال تئاتر کار کرده بودم، سال 48 برای اولین بار روی صحنه حاضر شدم و سال 63 تازه برای یک فیلم سینمایی انتخاب شدم که وارد سینما شوم؛ در آن زمان سینما را نمی شناختم و اصلا فکر نمی کردم که یک روزی وارد سینما شوم؛ 3 مرحله آزمون ورودی دادم و در 3 مرحله 5 کارگردان کارم را دیدند تا اینکه توانستم وارد سینما شوم؛ وارد شدم اما احساس می کردم که چیزی نمی دانم و با تکرار و تمرین یاد گرفتم، باید توجه داشت که مهارت به مرور و بر اثر تجربه به دست می آید، من هنوز در این سن باور ندارم که بازیگر حرفه ای تئاتر وجود داشته باشد.(از لحاظ درآمد عرض می کنم)

 

بازیگر سریال یوسف پیامبر گفت: شما وقتی در موسیقی یک نت را خارج می نوازید می گویند که همنوازی ندارید و با وجود اینکه ساز خوب می زنید اما به ساز کناریتان خوب گوش نمی دهید،  حالا باید ببینیم که در تئاتر چه مقدار این کار را کرده ایم، در تئاتر چند نفر توانسته اند بگویند که شما مهارت فیزیکی دارید، می توانید کار کنید یا نه، چند نفر ایراد علمی، محسوس و قابل اندازه گیری از همدیگر گرفته ایم؟ بعید می دانم که این اتفاق در تئاتر افتاده باشد اما در موسیقی شده است.

 

شجاه کاوه درباره نحوه بازیگر شدن اشخاص اظهار داشت: همانطور که برای پزشک شدن باید تحصیل کرد و تخصص کسب کرد، بازیگری نیز نیازمند همین پروسه است؛ البته باید توجه داشت که هنر خودجوش است و در آموزشگاه و یا دانشگاه هنرمند نمی سازیم تنها آن ها را تربیت می کنیم؛ استاد جمشید مشایخی در جایی گفته بود که هنر ریاضت است؛ من با اجازه می خواهم چیزی به حرف او اضافه کنم و بگویم هنر علاوه بر ریاضت، ریاضیات نیز هست، 50 درصد هنر علم است؛ هنر نیز قابل اندازه گیری و شمارش است.

این بازیگر سینما و تلویزیون خاطر نشان کرد: من وقتی وارد سینما شدم 3 فیلم پرفروش به نام های "گذرگاه"، "بایکوت" و "هراس" داشتم و 18 سال بود که تئاتر کار می کردم، بعد وارد دانشگاه شدم؛ دوستانم به من می گفتند که الان زمان فیلم بازی کردن تو است و باید به شدت کار کنم اما من گفتم وقتی در کوچه و خیابان مردم را  که می بینم خجالت می کشم؛ زمان جنگ بود، مردم شهید داده بودند آن وقت بیایم در خیابان و بگویم من بازیگر هستم و این نقش و آن نقش را بازی کرده ام و به خودم ببالم؟ آن زمان واقعا به این چیزها فکر نمی کردیم.

وی در پایان افزود: کسانی که به آموزشگاه ها می روند به دنبال معرفی شدن هستند و آموزشگاه را سکوی پرتاب می دانند؛ فکر می کنند آموزشگاه ها آن ها را به دنیای حرفه ای معرفی می کنند؛ حتما جوان ها تبلیغاتی از همین آموزشگاه ها دیده اند که در مورد معرفی کردن گفته اند؛ بازیگران جوان در مصاحبه هایشان گفته اند که زیر نظر فلان استاد در فلان آموزشگاه به دنیای حرفه ای سینما معرفی شده اند، باید پرسید که در آموزشگاه چه چیز علمی یاد گرفته اید؟ آموزشگاه تنها سکوی پرتاب است و یا محل آموزش است؟ نباید جوان ها انتظار داشته باشند که به سرعت و در روزهای اول وارد دنیای حرفه ای شوند؛ اصلا نباید به قصد اینکه معرفی شوند به آموزشگاهی بروند؛ پس تکلیف آموزش و علم چه می شود؟

انتهای پیام/