هیچ وقت نگاه جدی به ادبیات داستانی حاکم نبوده است/ تا دلتان بخواهد در این حوزه کم‌کاری وجود دارد

کد خبر: 307024
|
15:51 - 1400/04/13
نسخه چاپی
هیچ وقت نگاه جدی به ادبیات داستانی حاکم نبوده است/ تا دلتان بخواهد در این حوزه کم‌کاری وجود دارد
هیچ وقت نگاه جدی به ادبیات داستانی حاکم نبوده است/ تا دلتان بخواهد در این حوزه کم‌کاری وجود دارد : سارا عرفانی، نویسنده ادبیات داستانی گفت: در حوزه فرهنگ و به خصوص ادبیات داستانی تا دلتان بخواهد کم کاری وجود دارد و چاره کار مدیران دلسوز و آگاه به امور، بودجه مناسب و اتاق فکرهای قوی و کارآمدی است که این اوضاع را سر و سامان دهند. شبکه اطلاع رسانی راه دانا

به گزارش اسلام آباد خبر ،به گزارش خبرنگار فرهنگی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛یک ماهی به روی کار آمدن دولت جدید زمان باقی مانده و بدون شک در همه حوزه های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی کارهایی انجام شده و پروژه هایی هنوز زمین مانده است. در پرونده ای سعی کردیم به سراغ اهالی فرهنگ برویم و با محوریت اصلی«چه باید کرد»به مشکلات تخصصی حوزه فرهنگ و راهکارهای پیشنهادی برای رفع این مشکلات بپردازیم.

سارا عرفانی، نویسنده ادبیات داستانی و فعال فضای مجازی میهمان این گفت و گو بوده است. شاید در بین آثار او «لبخند مسیح» و «پنجشنبه فیروزه ای» رنگ و بوی دیگری داشته باشند و برای آنها جوایز زیادی به خانه برده است.

سارا عرفانی در پاسخ به سوالی درخصوص کم و کاستی های ادبیات داستانی و اینکه برای رفع این کاستی ها چه باید کرد بهخبرنگار داناگفت: من به شخصه روحیه ای دارم که در هر شرایط، کار حرفه ای خود را انجام می دهم هرچند از حمایت های خاصی برخوردار نباشم و کمبودهایی در این راه باشد؛ اصطلاحا عادت به غرزدن ندارم. نگاه من این است که من نوعی، به اندازه خودم و توانایی هایم باید کارم را بدرستی انجام دهم و در کنار آن حتی به اطرافیانم کمک کنم تا همه با هم قوی تر شویم و البته در کنار این ها سعی کنیم حمایت های مربوطه را نیز جذب کنیم نه اینکه صرفا متکی به آن ها باشیم.

وی ادامه داد: من در عمل نیز این کار را انجام دادم و چند نویسنده خانم دور هم جمع شدیم و با صفر بودجه کانونی تشکیل دادیم و شروع به تقویت داده های خود کردیم؛ کلاس آموزشی برگزار کردیم، کلاس نقد تشکیل دادیم و همه این ها در ابتدا بدون هیچ حمایت مالی انجام شد و هیچ وقت پیش خودمان نگفتیم که چون حامی مالی نداریم، پس نمی شود کاری انجام داد. این نکته مهم در پیشبرد بسیاری از امور فرهنگی می تواند تعیین کننده باشد. اینکه برای شروع حتی اگر از حمایت های مالی بی بهره باشیم، می شود با همت و تلاش جمعی، به همان حامی های مالی ثابت کرد که شما لیاقت این حمایت ها را دارید.

نویسنده کتاب «دختر ماه» در ادامه از نبود سیاست گذاری های درست در حوزه ادبیات داستانی گلایه کرد و گفت: در حوزه مسائل فرهنگی، به موضوع ادبیات داستانی تا حالا نگاه جدی نشده است و کارهایی که انجام می شود همیشه با حداقل بودجه بوده است. حتی سفارش کتاب هایی که درباره شخصیت های معروف و بزرگ هست نیز با حداقل امکانات انجام می شود و در بحث پژوهش و مطالعات پیشینی دست شما را کاملا خالی نگه می دارند؛ نه خبری از مشاور هست و نه اتاق فکر و باید با کمترین امکانات موجود و صرف هزینه های شخصی و اعتباری آن سفارش را تحویل دهید و نتیجه آن تهیه کتاب هایی است که درنهایت ارزش معنوی و شخصیتی آن سوژه اصلی را زیر سوال می برد و باعث شده که یک فرهنگ غلط کتاب سازی توسط برخی سازمان ها باب شود و کتاب های ضعیفی به صورت سری دوزی وارد بازار نشر شود. وقتی شما از نویسنده می خواهید صرف دو ماه آن کتاب را به شما تحویل دهد، قطها خروجی کار بهتر از این نخواهد شد.

عرفانی از کم کاری های مدیران و نویسندگان پرمدعا نیز برایمان بیشتر گفت: نکته دیگری که وجود دارد این است که در این حوزه تا دلتان بخواهد کم کاری وجود دارد؛ از مدیر فرهنگی گرفته تا من نویسنده و معمولا منتظریم تا فیلمی و یا کتابی درباره یکی از شخصیت ها و یا رویدادهای تاریخی، فرهنگی ما توسط نااهلش ساخته شود و آن موقع است که طلبکارانه شروع به نقد می کنیم که چرا چنین اتفاقی افتاده درصورتی که خودمان دست روی دست گذاشته ایم تا دیگران درباره فرهنگ غنی ما تاریخ سازی کنند؛ بودجه مناسب، دلسوزی و اتاق فکر قوی از ملزومات این بخش است که اگر می خواهیم به آن سر و سامانی دهیم باید بیشتر از اینها به فکر باشیم نه اینکه فقط به یک گزارش دادن و بیلان کاری داستان را ختم به خیر کنیم.

نویسنده کتاب «پروانه ای که سوخت» ادامه داد: قطعا مسئولان فرهنگی آینده و دست اندرکاران حوزه ادبیات داستانی با ریل گذاری و سیاست گذاری درست در این حوزه و با تقویت جشنواره های مختلف می توانند آینده بهتری رقم بزنند. نکته مهم اینجاست که این ریل گذاری ها باید متناسب با فرهنگ، باورها و اعتقادات اصیل خودمان باشد. همه باورهایی که ایران اسلامی به آن احتیاج دارد. با نگاهی همه جانبه و عمیق می توان ضعف ها را دید و تقویت کرد به شرطی که ان بودجه به دست مدیرانی دلسوز وآگاه به امور بیافتاد وگرنه این تاریخ دوباره تکرار خواهد شد.

سارا عرفانی جشنواره ها را از مهمترین بسترهای موجود برای کشف استعدادهای ناب دانست و افزود: علاوه بر کشف استعدادهای تازه، برپایی جشنواره ها راهی برای مشتاق کردن نویسندگان جوان تری است که به آینده امیدوار باشند ولی همیشه شاهد این بوده ایم که در دولت های مختلف وقتی داستان کمبود بودجه پیش می آید، فرهنگ و اموراتش گزینه نخست کاهش بودجه بوده اند و پس لرزه های این داستان طبعا به دوسالانه کردن جشنواره ها و گاها حذف آنها و کم کردن ارزش ریالی جایزه ها رسیده و همین این انگیزه های جوان ترها را کم و کمتر می کند.

انتهای پیام/