کافی است یک بار هم که شده خط کش ها را کنار بگذاریم و خود را هم قد یک کوتاه قامت قرار دهیم، سختی های زندگی را از دریچه نگاه او بنگریم و با کم اندیشی او را از بالا نگاه نکنیم.
شهروندانی که نه از بیماری نانیسم یا همان کوتاه قامتی بلکه از نگاه های عجیب و غریب، ناعادلانه و منفی دیگران زجر می کشند چرا که متأسفانه هستند، برخی مردمی که سانتی مترها را سنگ محک ارزششان قرار می دهند و نمی دانند آنان بلند همتانی هستند که با قوه خلاقیت و تفکر می توانند چنان استعدادشان را بروز دهند که کمتر در برخی بلند قامتان دیده می شود.
حسن همتی، 26 ساله، دیپلمه، با قد 96 سانتی متر، 2 سالی است که از شهر خود، کرمانشاه، به امید حمایت انجمن و پیشرفت در زندگی به تهران رفته است و در این باره می گوید: بی سرپناه و بدون مکانی برای خواب، هر شب را در خانه یکی از دوستان به صبح می رسانم و روزها هم با کار تئأتر گذران عمر می کنم. نه اشتغالی در کار است و نه درآمدی که بتوان با آن ادامه تحصیل داد. نه معلول به حساب می آییم که بهزیستی حمایتمان کند نه جامعه ما را فرد طبیعی حساب می کند. شهر خودمان هم که وضعش بدتر از تهران است. مسئولین کجایند تا به وضعیت ما رسیدگی کنند؟
بلندهمتانی که دیده نمی شوندبا کم کاری برخی رسانه ها و مسئولین نه تنها از دغدغه ها و مشکلات هموطنان کوتاه قامت کم نمی شود بلکه تعدادی از آنان منزوی تر، خجالتی تر، افسرده تر و .... در پیله خود فرو می روند در صورتی که می توانند از حقوقی برخوردار باشند و با بروز استعدادهای نهفته خود به بالندگی برسند، این مسیری است که بلندهمتان همیشه کوشیدند تا در آن دیده شوند اما هیچ وقت دست حمایتی به یاریشان نیامده است.
انتهای پیام/