مرثیه ای برای نهال های جوانمرگ شهرم

خدا را شاهد می گیرم که هر روزه غمی سنگین به خاطر نهال های جوانمرگ شهرم قلبم را می فشارد. روی تکیده ام گواه دل شکسته ام است.
کجایند آن مکاران انتخابات که می گفتند این طرح ها ملی است و ربطی به "فلاحت پیشه" ندارد ؟ چرا بعد از من آن طرح های ملی متوقف و یا کند شد ؟

سرنوشت غمناک منطقه ویژه اسلام آبادغرب که قرار بود امید را در این شهر زنده کند، خود مرثیه ی جدایی می طلبد.

آیا صاحبان محافل شبانه زمستان 1390 به خاطر بیرحمی در حق بیماران و حادثه دیدگان غرب استان احساس عذاب وجدان می کنند ؟

خدا می داند به هیچ مسئولی اجازه نمیدادم به همشهریانم بی احترامی نماید، نامه مهمور به مهرنماینده اسلام آباد غرب و دالاهو قدر و قرب ویژه ای داشت.

چند سال منتظر پاسخ مثبت خانواده دختر دلخواهش بود. با مدرک عالی دانشگاهی پاک و شرافتمند ، اما همچون بسیاری از جوانان امروز،" بیکاری" بزرگترین نقطه ضعف او بود تا اینکه روزی شنید خانواده دختر مورد علاقه اش برای مردی دیگر قرار خواستگاری گذاشته اند، چاره ای جز خودکشی نداشت، روز بعد درمیان حیرت مردم شهرخبر مرگ او محله ای را داغدار کرد. این سرنوشت یکی از چندین جوان پاک و مظلومی است که بخاطر بیکاری، امید به زندگی را از دست می دهند. آنها از جمله قربانیان تبانی خیانت آمیز انتخابات سال 1390 اسلام آبادغرب ودالاهو هستند.

به یاد دارم در دوره دوم نمایندگی اسلام آباد غرب که نخستین طرحهای صنعتی ام برای این منطقه بعد از کارخانه رضاخانی قند، به ثمر می نشست جذب جوانان بیکار شور وشوقی را به راه انداخته بود در آن زمان یک مسئول" اجنبی" که فقط خدا میداند چقدر به من و شهرم ظلم کرد در پشت تریبونش مجبور به اعتراف به این واقعیت شد که آمار خودکشی در اسلام آباد غرب و دالاهو به  یک  مورد در شش ماه کاهش یافته است. او نیز اعتراف کرد که امید به زندگی در اسلام آباد غرب افزایش یافته بود. اما عمر آن دوران با شکوه کمتر از ایام حیات آن نهال جوانمرگ شهر بود.

امروزچند سال بعد از آن دوران، کمتر کسی از خیانت بزرگ در حق این مردمان مظلوم بی خبر است. گاه خبر خودکشی جوانان، روزمره می شود، امید به زندگی در شهر کاهش یافته است، دل مردم گرفته تر از آسمان پرغبار شهر است. نمی دانم بانیان آن سرنوشت شوم با چه رویی بازی تازه انتخابات را شروع کرده اند.

خدا را شاهد می گیرم که هر روزه غمی سنگین به خاطر نهال های جوانمرگ شهرم قلبم را می فشارد. روی تکیده ام گواه دل شکسته ام است. پیش از جوانان شهر، نهال های دیگری جوانمرگ شد که به تازگی بر سرزمین سوخته اسلام آباد غرب روییده بودند. همان طرح های بزرگ ملی که حاصل زحمات شبانه روزی ام بود. کجایند آن مکاران انتخابات که می گفتند این طرح ها ملی است و ربطی به "فلاحت پیشه" ندارد ؟ چرا بعد از من آن طرح های ملی متوقف و یا کند شد ؟ و حتی سهم اسلام آبادغرب از اعتبارات استانی نیز از 50 تا 100 درصد کاهش یافت ؟ جالب اینکه اگر در زمان مسئولیت بنده پنج قطعنامه تحریمی علیه جمهوری اسلامی ایران صادر شد، در زمان مجلس نهم هیچ قطعنامه ای علیه ایران صادر نگردید ولی تحریم به بهانه ای برای کم کاری تبدیل شد. 

براساس آمار موجود در سال 1391 بالاترین رقم برگشت بودجه یا عدم تخصیص بودجه تاریخ اسلام آباد غرب و دالاهو اتفاق افتاد. این آغاز بزرگترین فرصت سوزی تاریخ این منطقه بعد از جنگ تحمیلی بود. اگر آن فرصتها با بمباران دشمنان صورت گرفت و اسلام آباد غرب به تنها شهرستان از جمع پنج شهرستان" استان پنج "تبدیل گردید که نسبت به وضعیت قبل از جنگ عقب مانده تر شد، این بار این دوستان بودند که بناهای ایجاد شده را ویران ونهال های کاشته شده را سوزاندند.

با افتخار گفته ام و می گویم که بودجه چهارمیلیاد تومانی راه آهن غرب کشور با جهش هر ساله در آخرین سال مسئولیتم به سیصد میلیارد تومان رسید، یعنی یک ردیف ملی به تنهایی بیش از کل اعتبارات عمرانی استانی امسال استان کرمانشاه را به خود اختصاص داد. ولی درکمال تآسف در سال بعد قلیلی از این پول تخصیص یافت و از سال بعد آن نیز بودجه راه آهن غرب کشور کاهش می یافت و همان بودجه کاهش یافته نیز تخصیص مناسب نمی یافت و وعده دولت برای رساندن راه آهن به مرز و اتصال استراتژیک ریل ایران به عراق از مرز خسروی در شهریور 1392 به فراموشی سپرده شد.

حتمآ به یاد دارید این وعده مصوب دولت، همان پیش شرط جنجالی ما نمایندگان مجلس هشتم برای سفر دوم دولت آقای احمدی نژاد به استان کرمانشاه بود که به قیمت تعویق سفر تمام شد و تا زمانی که از دولت تعهد مصوب و مبتنی بر بودجه لازم اخذ نشد اجازه انجام آن سفر را ندادیم. به یاد دارم اولین باری که پشت تریبون مجلس قرار گرفتم وزیر راه وقت را استیضاح کردیم. دلیل من کارشکنی ایشان در پروژه راه آهن غرب کشور بود. او می خواست این خط بین المللی را به سمت همدان منحرف کند، انحرافی فنی که بیست سال دیگر رسیدن قطار به کرمانشاه را به تعویق می انداخت.

در آن زمان نماینده ای برگه ای را بمن نشان داد که در آن امضای وزیر پای درخواست تنها 50 میلیون تومان برای آسفالت یک راه روستایی قید شده بود. به من گفت : "راه آهن به عمر من و تو قد نمی دهد به جای چالش با وزیر برای آسفالت یک راه روستایی از او امضایی بگیر که حاصل آن 300 ، 400 رآی مردم روستا است". به او پاسخ دادم:" که من برای این رویه متآسفم به خدا هم راه آهن را خواهم گرفت و هم روستاهای حوزه ام را آسفالت خواهم کرد". خدا را شاکرم راه آهن غرب کشور از لحاظ بودجه ای در لایحه بودجه آخرین سال نمایندگی ام از آخرین به اولین رتبه ارتقا یافت و بزرگترین حجم آسفالت راه روستایی تاریخ اسلام آباد غرب و دالاهو نیز در زمان نمایندگی بنده اتفاق افتاد. و جالب اینکه در همان سال بیش از ده برابر آن نماینده محترم اعتبار ملی برای راههای روستایی حوزه ام جذب کردم.

چندی پیش یکی از نمایندگان مجلس را دیدم که دوران پر مشغله طرح و تصویب لایحه ی مناطق آزاد و ویژه را برایم مرور می کرد. البته با دلسوزی می گفت : "غیر از شهر خودت همگان از قانونی سود بردند که تو بانی اصلی آن بودی". اشاره او به قانون احداث 23 منطقه ویژه کشور بود که اسلام آبادغرب در راس آنها قرار داشت و اکنون از همه آنها عقب مانده تر است. سرنوشت غمناک منطقه ویژه اسلام آبادغرب که قرار بود امید را در این شهر زنده کند، خود مرثیه ی جدایی می طلبد.
نمی دانم گناه بیماران غرب استان کرمانشاه که به خاطر عقب ماندگی امکانات یا سختی های اعزام می میرند، یا آسیب های جبران ناپذیر می بینند، به گردن کیست؟ همانطور که بعد از 2 سوال و 12 تذکر دولت را مجبور به پذیرش حق برخورداری اسلام آباد غرب در داشتن بیمارستان جدید کرده بودم، تعهد اجرایی دو وزارت مسکن و بهداشت نیز تکمیل و تحویل بیمارستان جدید در سال 1391 بود. باز هم افسوس که چند سال از زمان وعده دولت برای تحویل بیمارستان شش طبقه تخصصی به مردم اسلام آباد غرب می گذرد. آیا صاحبان محافل شبانه زمستان 1390 به خاطر بیرحمی در حق بیماران و حادثه دیدگان غرب استان احساس عذاب وجدان می کنند ؟ یا آن گونه که "کامنت نویسان"دریده ی آنها خبر می دهند، در همان حوالی بیمارستان مخروب مانده در تدارک تبانی های تازه اند ؟
سرگردانی همشهریانم در تهران بزرگ در زمانه ای که امکان کمک به آنها را ندارم، آزارم می دهد. همراه بیماری با حسرت می گفت:" هرگاه با نامه شما به ملاقات مسئول مربوطه در وزارت بهداشت می رفتیم با احترام تمام ما را می پذیرفت، کارمان را انجام می داد و بلافاصله به شما زنگ می زد گزارش کار را نیز به شما می گفت. جالب اینکه تا پایان صحبت تلفنی با شما روی صندلی نمی نشست چون می گفت به حدی نماینده اسلام آباد غرب را بزرگ می دانم که حتی در تماس تلفنی نیز به خودم اجازه نمی دهم نشسته با ایشان صحبت کنم. اما اکنون در کمتر جایی ما را تحویل می گیرند. آن ابهت اسلام آبادغرب کجا رفت؟ "

خدا می داند به هیچ مسئولی اجازه نمیدادم به همشهریانم بی احترامی نماید، نامه مهمور به مهرنماینده اسلام آباد غرب و دالاهو قدر و قرب ویژه ای داشت. اگر معاون وزیری به وظیفه خود در قبال موکلانم عمل نمی کرد، "اختیار نظارتی" ام را به "اقتدار نمایندگی" تبدیل می کردم و این وزیر و مسئولان آن وزارتخانه بودند که باید برای کسب رضایتم تلاش می کردند.

در مجلس هفتم به همراه برخی از نمایندگان استانهای جنگ زده دولت را به اعطای حق ایثارگری به کارمندان مناطق جنگی ملزم کردیم. اما اکنون تنها شهری که کارمندان عمدتآ بازنشسته آن از این حق محروم مانده است اسلام آبادغرب می باشد. در اغلب شهرها مصوبه ای که من به دنبالش بودم به قانون تبدیل شد غیر از شهر خودم . طبق این امتیاز کسانی که در ایام هشت سال جنگ تحمیلی در مناطق جنگی خدمت کردند از امتیازاتی همچون معافیت یکی از فرزندان از خدمت سربازی، محاسبه سنواتی حقوق و مزایا و امتیازات مربوط به اشتغال برخوردار می شوند. اسلام آبادغرب یعنی اولین و آخرین شهر درگیر در جنگ از این حق محروم است.

و این درد دل ادامه دارد...

سرنوشت دانشکده رازی اسلام آبادغرب، کارخانه های برگشت خورده یا ورشکسته، شهرک صنعتی متروک دالاهو، باغات خشکیده در کنار دو سد عظیم ملی دوران نمایندگی اینجانب" زمکان و آزادی"، ورشکستگی کشاورزان، عدم اجرای مصوبه "شهر ریجاب"، زمینهای به نا حق وقف شده کشاورزان و از همه مهمتر غیبت و جای خالی نام اسلام آبادغرب و دالاهو در عرصه های ملی و بین المللی، هر یک به جای خود مرثیه ای غمناک است.

انتهای پیام/